***for English scroll down***
Op papier is Unmute een fascinerend experiment, maar als voorstelling is het een loodzware zit ★☆☆☆☆
De makers bijten zich zo vast in hun uitgangspunten, dat je je als toeschouwer overbodig voelt.
Annette Embrechts | Volkskrant | 21 oktober 2019
https://www.volkskrant.nl/cultuur-media/op-papier-is-unmute-een-fascinerend-experiment-maar-als-voorstelling-is-het-een-loodzware-zit~bbfe603a3/
Als experiment verdient Unmute zeker lof, als voorstelling is deze bewegende geluidsconstructie een lange, loodzware zit. Ook al doe je je uiterste best secuur te luisteren naar iedere klank, ter plekke veroorzaakt door dirigerende ledematen, en flarden op te vangen van vervormde stemmen, afkomstig uit verdwenen talen, Unmute blijft een expressie-arme voorstelling met veel ruis en lome motoriek. De makers bijten zich zo vast in hun uitgangspunten, dat je je als toeschouwer al snel overbodig voelt. En dan heb je nog ruim een uur te gaan.
Terwijl het uitgangspunt op papier zeker fascinerend is. Choreograaf Keren Levi en componist Yannis Kyriakides geven vijf performers (drie dansers, twee slagwerkers) een actief aandeel in een live geconstrueerde elektronische compositie. De rolverdeling tussen componist en choreograaf vervaagt: wie dicteert beweging en geluid? Als sleutel gebruiken ze een Myo-armband: schakels met robottechnologie, die de elektrische spierspanning van bewegende armen omzet in geluid. De vijf performers dragen ieder één zo’n band om hun bovenarm. Terwijl ze zich rustig voortbewegen over een wollen tapijt, soms gaan zitten op gestoffeerde blokken en later roffelen op een van de vijf hangende donderplaten, trekken ze met die arm rechte patronen in een driedimensionaal assenstelsel. Veel variatie zit daar niet in; het oogt als droge besturing van een onzichtbare versnellingspook. Al snel koppel je bepaalde geluiden aan bepaalde performers en bepaalde bewegingen. Ondertussen waaien softe windvlagen en gruisregens op band voorbij, alsook flarden uit een opsomming van dode talen.
Mocht Unmute bedoeld zijn als naargeestig toekomstvisioen, waarin robotica de variatie aan menselijke expressie schaadt, dan is het experiment geslaagd. Maar een dansconcert kan deze gebarenmuziek of luistermotoriek niet worden genoemd.
On paper, Unmute is a fascinating experiment, but as a performance it is a heavy one ★☆☆☆
The creators bite so hard on their principles that you as a spectator feel superfluous.
Annette Embrechts | Volkskrant | 21 oktober 2019
As an experiment Unmute certainly deserves praise, as a performance this moving sound construction is a long, heavy show. Even though you do your utmost to listen carefully to every sound, caused on the spot by conducting limbs, and to catch fragments of distorted voices, coming from vanished languages, Unmute remains an expression-poor performance with a lot of noise and languid motor skills. The makers bite so hard on their principles, that as a spectator you soon feel superfluous. And then you still have over an hour to go.
While the starting point on paper is certainly fascinating. Choreographer Keren Levi and composer Yannis Kyriakides give five performers (three dancers, two percussionists) an active part in a live constructed electronic composition. The division of roles between composer and choreographer blurs: who dictates movement and sound? As a key, they use a Myo bracelet: links with robot technology, which converts the electrical muscle tension of moving arms into sound. The five performers each wear one such bracelet around their upper arms. As they quietly move over a wool carpet, sometimes sitting on upholstered blocks and later rolling on one of the five hanging thunder plates, they draw straight patterns with that arm in a three-dimensional system of axes. There is not much variation in this; it looks like dry steering of an invisible gearshift. Soon you link certain sounds to certain performers and certain movements. Meanwhile, soft gusts of wind and grit rains on tape blow past, as well as fragments from a list of dead languages.
If Unmute is meant as a sullen vision of the future, in which robotics damages the variety of human expression, then the experiment is a success. But a dance concert cannot describe this gesture music or listening motor skills.
